هرسال دعای عرفه مرز خسروی با کاروان حاج آقا ابوترابی غوغا می‌شد. خدا رحمتشان کند حال عرفانی عجیبی به همه می‌دادند. سال  78 خواهرهای بسیج طبق هر سال درخدمت زائرین بودند، من هم به عنوان خادم درکنار بچه‌ها بودم. نزدیکی‌‌های مرز خسروی بچه‌های طلبه را دیدم. یکی از خواهرهای طلبه روی زمین نشسته بود و گریه می‌کرد؛ چه گریه‌ای! دلم را ریش ریش کرد؛ ازبس با سوز یابن الحسن می‌گفت. امام زمان راصدا می‌کرد! غبطه خوردم و با حسرت گفتم خوش به حالش ای کاش من هم طلبه بودم.
از آن روز همه‌اش به فکر این بودم چه جوری طلبه بشوم. سا‌ل‌ها گذشت من همچنان آرزوی طلبه شدن را داشتم ولی هر کاری می‌کردم نمی‌شد. دو تا رشته دانشگاهی را تمام کردم ولی طلبه نشدم.
با این حال همیشه با حوزه در ارتباط بودم و به عنوان مربی آسیب‌های فضای مجازی و مسائل روز دعوت می‌شدم هر بار که می‌رفتم با حسرت می‌گفتم خوش به حالتان دعا کنید من هم طلبه شوم.
دقیقا یادم است که در مرحله نوشتن پایان نامه ارشدم بودم، بچه‌های طلبه هم در مراسم اعتکاف بودند. من مربی  کلاس “علت تغییر پوشش در جامعه” بودم، آن جا واقعا دلم شکست گفتم امام زمان دارم به سربازهایت خدمت می‌کنم پس کی برگه ورود من را امضاء می‌کنی؟
روز بعد یکی ازپایگاه‌های مسجد کلاس داشتم بچه‌های طلبه برای جذب و تبلیغ آمده بودند. یکی از بچه‌ها گفت “خانوم معینی‌فر شما حوزه نمیای؟”
گفتم چراکه نه با دل و جان. بعد از آن اعتکاف بود که من و همه بچه‌های پایگاه یک یاعلی گفتیم و عشق آغاز شد.

فرشته معینی فر